فِهْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فِهْر (به کسر فاء و سکون هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سنگ كوچكى كه به قدر شكستن گردو باشد و يا به قدرى كه مشت را پر كند است.
این واژه یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
فِهْر به معنای سنگ كوچكى كه به قدر شكستن گردو باشد و يا به قدرى كه مشت را پر كند است.
«
الفِهْر: الحجر قدر ما يُدَقُّ بهِ الجوز او يملاُ الكفّ»
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) در
صفین به يارانش فرمود: زخمدارها را نكشيد، زنان را به وحشت نياندازيد تا فرمود:
«وَ إِنْ كانَ الرَّجُلُ لَيَتَناوَلُ الْمَرْأَةَ في الْجاهِليَّةِ بِالْفِهْرِ أَوِ الْهِراوَةِ فَيُعَيَّرُ بِها وَ عَقِبُهُ مِنْ بَعْدِهِ.» «در
زمان جاهلیت اگر كسى سنگ كوچكى و عصائى را به زنى مى‌زد براى او و فرزندانش
عار بود.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فهر »، ج۲، ص۸۳۲.
