جمله «فَهُوَ لاقيهِ»، تأكيدى است بر اين كه، وعده الهى تخلف ناپذير است و بايد چنين باشد؛ چرا كه تخلف از وعده، يا به خاطر جهل است يا عجز، كه هيچ يک از آنها در ذات خدا راه ندارد.
(آيا كسى كه به او وعده نيكو داده‌ايم و به آن خواهد رسيد، همانند كسى است كه فقط متاع زندگى دنيا به او داده‌ايم سپس روز قیامت براى حساب و جزا از احضارشدگان خواهد بود؟!)
