فَلَک (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

فَلَک: (وَكُلٌّ في‌ فَلَكٍ يَسْبَحُونَ)
«فَلَک» از مادّه‌ «فُلْک» چنان كه ارباب لغت گفته‌اند: در اصل، به معناى بر آمدن پستان دختران و شكل دورانى به خود گرفتن است، سپس به قطعاتى از زمین كه مدور است و يا اشياء مدور ديگر، اطلاق شده، و از همين رو، به مسير دورانى کواکب نيز اطلاق مى‌شود.

---

(لَا الشَّمْسُ يَنبَغِي لَهَا أَن تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ) (نه خورشید را سزاست كه به ماه رسد، و نه شب بر روز پيشى مى‌گيرد؛ و هر يک در مسير خود شناورند.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه فلک عبارت است از همان مدار فضايى كه هر يک از اجرام آسمانى در يكى از آن مدارها سير مى‌كنند. (دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)

---