سوره فلق
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سوره فلق، یکصد و سیزدهمین سوره
قرآن کریم می باشد.
«فلق» به معنای شکافتن، خلق کردن، صبحگاه و سپیده دم است. چون واژه «فلق» در
آیه نخست این سوره به کار رفته، به سوره «فلق» شهرت یافته است.
در این سوره به رسول گرامی خود دستور می‌دهد که از هر
شر و از خصوص بعضی شرور (شر
ظلمت و جادوگران و حسودان) به او پناه ببرد. گفته شده: این سوره
مدنی است؛ و برخی معتقدند از
روایات وارد در شان نزولش بر می‌آید در
مدینه نازل شده است.
۱. پنج آیه، ۲۳ کلمه و ۷۳ یا ۷۴ حرف دارد.
۲. در ترتیب نزول، بیستمین سوره و در
مصحف شریف یکصد و سیزدهمین سوره قرآن است.
۳. پس از
سوره فیل و پیش از
سوره ناس در
مکه و پیش از
هجرت نازل شد؛ اما برخی از مفسران این سوره را مدنی دانسته‌اند.
۴. از نظر کمیت، از
سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن به شمار می‌آید.
۵. تمام
آیات این سوره یکباره و به صورت مجموعی نازل شده و از
سور جمعی النزول است.
۶. از سوره‌های پنجگانه‌ای است که با فعل امر «قل» آغاز و به «
سور قل » معروف‌اند.
۷. نسخی در آن واقع نشده است.
به این سوره، «معوذه» و «مشقشقه» و «مقشقشه» نیز می‌گویند. همچنین همراه سوره ناس به نام «معوذتان» و «مشقشقتان» هم خوانده شده‌اند. «مقشقشه» نامی است مشترک میان چهار
سوره توبه،
کافرون، فلق و ناس.
فرهنگ نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره فلق».
