فقه مقارن که فقه تطبیقی نیز نامیده شده، بر گونه ای از عرضه فقه اطلاق می گردد که در آن، آرا و دیدگاه های مختلففقها در بیان حکم مسئله ای شرعی، همراه دلیل هر دیدگاهی و گزینش و ترجیح نظریه درست با برهانو دلیل، گردآوری می شود. قدما از عرضه فقه با چنین رویکردی به « فقه الخلاف » یا « فقه الخلافیات » تعبیر می کردند.
نحوه بحث و ارائه دیدگاه ها در فقه مقارن سه گونه است: ۱. گردآوری دیدگاه های مختلف فقهای یک مذهب فقهی ، مانند آنچه در مختلف الشیعةعلامه حلی صورت گرفته است. ۲. گردآوری دیدگاه های مذاهب مختلف فقهی. بیشتر کتاب های نگاشته شده در این موضوع از این نوع اند، از قبیل « الخلاف » شیخ طوسی ؛ « جامع الخلافوالوفاق » علی بن محمد سبزواریو « منتهی المطلب » و « تذکرة الفقهاء » علامه حلی. ۳. بیان حکم شرعی مسئله ای و ایجاد موازنه میان آن وقانون مدنیو سنجیدن مقدار مخالفت یا موافقت قانون مدنی با حکم شرعیو بیان آنچه که مصلحت عمومی اقتضا می کند. برخی معاصران به این شیوه از فقه مقارن اشاره کرده و به آن پرداخته اند، مانند « تحریر المجلة » نگاشته محمدحسین کاشف الغطاء .
در فقه مقارن گاهی نویسنده تنها دیدگاه های مذاهب مختلف را گردآوری می کند، بدون آنکه میان آن ها موازنه برقرار نماید، مانند آنچه در « الفقه علی المذاهب الخمسة » اثر محمدجواد مغنیه انجام گرفته است؛ لیکن فقه مقارن نزد پیشینیان، تنها به سبک نخست نگاشته می شده است.