در اين عنوان معناى اصطلاحى مورد نظر است و آیاتی معرفی می‌شوند که در آنها از واژه «فقر» و مشتقّات آن و «مساكين» و آياتى كه مضمون آنها صراحت و يا ظهور در فقر دارد، استفاده شده است.
به بیان فقر وجودی ممکنات پرداخته و با ارجاع علیت به تشان و ظهور و تجلی و با نفی اسناد حقیقی معلول و عین ربط بودن آن، دو مقدمه در بیان برهان وجود ربطی و فقری ذکر می‌کند: الف) معلول از آن جهت که معلول است هیچ ذات مستقلی ندارد و همه بنیاد آن صرف فقر و نیازمندی است.
با توجه به این دو مقدمه به اعتقاد ایشان همه معلول‌ها در مقایسه با علت، وجودی ربطی و وجود فی غیره هستند، بلکه بالاتر، صرف نسبت و اضافات و روابطی هستند که به سبب ارتباطشان با علت و با حیث تقییدی او، وجود می‌یابند و از مصادیق بالعرض وجودند.
به اعتقاد امام خمینی نباید نظام هستی را متشکل از وجودات متعدد حقیقی دانست، بلکه فقط حق‌تعالی وجود فی‌نفسه است و ماسوای او روابط، تعلقات و شئون او می‌باشند و حق‌تعالی غنی مطلق و ممکنات فقیر محض‌اند.
