فظع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَظُعَ (به فتح فاء و ضم ظاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شنيع بودن و ناپسند بودن است.
مواردى از این واژه و مشتقاتش در «
نهج البلاغه» آمده است.
فَظَاعَةً : به معنای شنيع بودن و ناپسند بودن است.
«
فَظُعَ الامرُ فَظَاعَةً: اشتدَّت شناعتهُ»
إِفْظاع نيز به معنى شنيع بودن است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام (علیه‌السلام) به بعضى از عاملان
صدقات نوشته است:
«وَ إِنَّ أَعْظَمَ الْخِيَانَةِ خِيَانَةُ الاُْمَّةِ، وَ أَفْظَعَ الْغِشِّ غِشُّ الاَْئِمَّةِ» «بزرگترين
خیانت، خيانت به
امّت است و بزرگترين حيله، حيله به پيشوايان است.»
(شرح‌های خطبه:
)
«دَهِمَتْکُمْ مُفْظِعَاتُ الْأُمُورِ» «كارهاى شنيع و
رعب‌آور به شما روى كرد»
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده چند مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فظع »، ج۲، ص۸۲۲.
