« تعویذ » به معنای پناه دادن و دعای حفظ برای کسی کردن و حرز آویختن است. مردم در دوران جاهلیت به اموری مثل جنو نوشتن کلماتی که شخص معنای آن را نمیداند و آویختن اشیایی تعویذ میکردند که میپنداشتند رفع شر میکند. آیه ۶ سوره جن از تعویذ بعضی از مردمان به جنیان سخن میگوید. اسلام بر آن خرافات خط بطلان کشید؛ اما بر اساس روایات ، اصل تعویذ نه تنها منع نشده، بلکه فضیلت نیز دارد.
در احادیثو تفاسیر آمده است جبرئیل با دو سوره فلقوناس ( معوذتین ) حضرترسولصلیاللهعلیهوآلهوسلّم را تعویذ کرد وپیامبرصلیاللهعلیهوآلهوسلّم دو نوه گرانقدر خود، حسنعلیهالسّلاموحسینعلیهالسّلام را به این دو سوره بسیار تعویذ میکردند؛ تا آن جا که عبدالله بن مسعودو بعضی دیگر از صحابه میپنداشتند این دو سوره از قرآن نیست و تعویذ حسنینعلیهالسّلام است.
از دیگر تعویذهای قرآنی میتوان به آیه « و ان یکاد » و « آیةالکرسی » اشاره کرد که برای رفع چشم زخم یا محفوظ بودن از بلاها، به صورت کتبی و شفاهی تعویذ میکنند. از همه مهمتر و رایجتر، تمام قرآن است که با خط بسیار ریز نوشته شده و کودکان را به آن تعویذ میکنند.
[۱]حر عاملی، محمد بن حسن، ۱۰۳۳ - ۱۱۰۴ ق، الجواهرالسنیة فی الاحادیث القدسیة، ج۹۲، ص(۴-۴۶).
[۲]حر عاملی، محمد بن حسن، ۱۰۳۳ - ۱۱۰۴ ق، الجواهرالسنیة فی الاحادیث القدسیة، ج۴۳، ص۲۸۲.