«فرقان» یکی از اسامی و صفات قرآن است که در آیه نخست سوره فرقان آمده است: (تبارک الذی نزل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیرا)؛ «بزرگ (و خجسته) است کسی که بر بنده خود فرقان ( کتاب جداسازنده حق از باطل ) را نازل فرمود تا برای جهانیان هشداردهنده‌ای باشد». ظاهرا منظور از «الفرقان» در آیه ۱۸۵ سوره بقره و آیه ۴۳ سوره آل عمران نیز «قرآن» است. «فرقان» از «فرق» به معنای «هرچه که با آن حق از باطل جدا شود» مشتق شده است.
در نامیدن قرآن به «فرقان» وجوهی گفته‌اند؛ نظریه معروف آن است که چون قرآن؛ فارق میان حق و باطل است و آن دو را از هم مشخص می‌سازد «فرقان» نامیده شده است. آرای دیگر در این زمینه به شرح ذیل است: ۱. چون قرآن در طول ۲۳ سال به صورت پراکنده به تدریج نازل شده است؛
۲. چون از دیگر معجزات، جدا و بر صفحه و پهنه روزگار باقی است؛ ۳. قرآن فارق و جداکننده حلال از حرام ، راست از دروغ ، صالح از طالح ، صواب از خطا، مؤمن از کافر ، راه هدایت از ضلالت و راه بهشت از دوزخ است؛ ۴. چون قطعات، سوره‌ها و آیات قرآن جدای از هم نازل شد؛ ۵. برای این که قرآن از مقام الوهیت صادر و بر قلبخاتم انبیا نازل شده است.
