فَجّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَجّ (به فتح فاء و جیم مشدد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای راه وسيع است.
جمع آن عبارت است از:
فِجاج (به کسر فاء) که به معنی را‌ه‌های وسیع است.
از این ماده نه بار در
نهج البلاغه آمده است.
فَجّ به معنای راه وسيع است.
جمع آن
فِجاج است، به معنی را‌ه‌های وسیع است.
به گفته
راغب در
مفردات: فَجّ شكافى است ميان دو كوه و برای راه وسيع به كار مى‌رود.
مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام علی (علیه‌السلام) در خطبه ای درباره
حق تعالی می فرمایند:
«لَمْ يَزَلْ قائِماً دائِماً إِذْ لا سَماءٌ ذاتُ أَبْراج... وَ لا جَبَلٌ ذو فِجاج وَ لا فَجٌّ ذو اعْوِجاج» «او پيوسته بود وقتى كه نه آسمان پرستاره‌اى بود و نه كوهى با راه‌هاى وسیع و نه دره‌اى پر پيچ و خم»
همچنین درباره
اسلام چنین می فرماینذ:
«فَهُوَ... وَ أَعلامٌ قُصِدَ بِها فِجاجُها» «اسلام نشانه‌هایى است كه راه‌هاى وسيع آن قصد شده است»
از این ماده نه مورد در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فجّ »، ج۲، ص۸۰۳.
