غَیْض (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَيْض (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای فرو رفتن آب است.
مواردی از این واژه در
نهج البلاغه به کار رفته است.
غَيْض به معنای فرو رفتن آب است.
الغیض: ذهاب المایع فی العمق و نیز به معنی ناقص شدن و ناقص کردن نیز آید.
به برخی از مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) در وصف
خداوند فرموده:
«لاَِنَّهُ الْجَوَادُ الَّذِي لاَ يَغِيضُهُ سُؤَالُ السَّائِلِينَ» «او صاحب جودی است که سئوال سائلین او را ناقص نمی‌کند و از او نمی‌کاهد.»
(شرح‌های خطبه:
)
در وصف
قرآن فرموده:
«وَ مَنَاهِلُ لاَ يَغِيضُهَا الْوَارِدُونَ، وَ مَنَازِلُ لاَ يَضِلُّ نَهْجَهَا الْمُسَافِرُونَ» «و محل‌های آب برداشتن است که وارد شوندگان ناقصش نمی‌کنند و منازلی است که مسافران راه آن را گم ننمایند.»
(شرح‌های خطبه:
)
«تَغِيضُ الْكِرَامُ غَيْضاً» «کم می‌شود بزرگواران کم شدنی.»
(شرح‌های خطبه:
)
مواردی از آن واژه در
نهج البلاغه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غیض»، ج۲، ص۷۹۸.
