غیرت در فقه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غیرت، حمیّت و محافظت
ناموس و
آبرو را گویند.
برخی لغویان
غیرت را به نفرت طبیعی ناشی از بخل فرد از مشارکت دیگری
در چیزی که محبوب او است، تعریف کرده‌اند.
از نمودهای
غیرت، حمایت و محافظت از آبرو و
ناموس و
دفاع از آن‌ها
در برابر بیگانه است.
از
احکام آن
در باب
نکاح و
حدود سخن گفته‌اند.
غیرت از
اخلاق پسندیده به شمار رفته
و
در روایات، از اخلاق پیامبران علیهم السّلام، بلکه از
مکارم اخلاق که خداوند حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله و سایر پیامبران را بدان اختصاص داده، شمرده شده است.
امام صادق علیه السّلام می‌فرماید: «خداوند، غیرتمند است و هر غیرتمندی را دوست می‌دارد و از غیرتمندی او است که زشتکاریها را؛ چه پیدا و چه ناپیدا،
حرام کرده است».
همچنین روایات،
غیرت را از
ایمان شمرده و انسان بی
غیرت (دیوث) را محروم از استشمام نسیم بهشت ـ که از فاصله پانصد سال به مشام می‌رسد ـ معرفی کرده است.
در روایات،
غیرت به مردان اختصاص داده شده است.
امام باقر علیه السّلام فرمود: «خداوند
غیرت را تنها برای مردان قرار داده و برای زنان قرار نداده است»؛ از این رو،
غیرت زن، حسادت و حسادت ریشه و پایه
کفر و
غیرت مرد، ایمان معرفی شده است.
غیرت ورزیدن، یعنی حمیّت داشتن
در محافظت و
دفاع از
ناموس بر مردان
واجب است؛
چنان که غیرتمندی بیجا، نکوهیده است و موجب کشیده شدن زن به انحراف و فساد می‌شود.
چنانچه کسی، فردی را بی
غیرت بخواند،
تعزیر می‌شود و
در صورتی که این نسبت
در عرف گوینده،
در بردارنده معنای
قذف باشد، بر او حدّ قذف جاری می‌گردد
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، ج۵، ص۶۲۵، برگرفته از مقاله"غیرت"
