غَيْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَيْم (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ابر است.
جمع آن
غُيُوم است.
دو مورد از این واژه در
نهج‌البلاغه آمده است.
غَيْم به معنای ابر است. جمع آن
غُيُوم است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه به‌کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: آنگاه که خواستند به آن حضرت
بیعت کنند، امتناع کرد و فرمود:
«وَ إِنَّ الْآفاقَ قَدْ أَغامَتْ - وَ الْمَحَجَّةَ قَدْ تَنَكَّرَتْ - وَ اعْلَموا أَنّي إِنْ أَجَبْتُكُمْ - رَكِبْتُ بِكُمْ ما أَعْلَمُ - وَ لَمْ أُصْغِ إِلَى قَوْلِ الْقائِلِ وَ عَتْبِ الْعاتِبِ.» «فضا ابرآلود شده، راه واضح ناشناخته گشته است، بدانید: اگر این کار را از شما پذیرفتم به آنچه می‌دانم عمل خواهم کرد، به حرف کسی و
ملامت کسی گوش نخواهم داد.»
«وَ ناشِئَةِ الْغُيومِ.» «ابرهای به وجود آمده است.»
دو مورد از آن در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غیم»، ج۲، ص۷۹۸.
