غَشّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَشّ (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
خیانت کردن است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
• غِشّ (به کسر غین) به معنای خیانت است.
• غاشّ (به فتح غین) به معنای خائن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
قرآن و
صدقه از این واژه استفاده نموده است.
غَشّ به معنای خیانت کردن و
غِشّ به معنای خیانت آمده است.
آن در واقع عدم خیر خواهی و نشان دادن غیر مصلحت و
غاشّ به معنای خائن است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۲۷۲ فرموده است:
«وَ لا يَغُشُّ الْعَقْلُ مَنِ اسْتَنْصَحَهُ.» «هر کس از
عقل نصیحت بخواهد، عقل او را خیانت نکند.»
به برخی از عمّال صدقه می‌نویسد:
«وَ إِنَّ أَعْظَمَ الْخِيانَةِ خِيانَةُ الاُْمَّةِ، وَ أَفْظَعَ الْغِشِّ غِشُّ الاَْئِمَّةِ.» «بزرگ‌ترین خیانت‌ها خیانت به
ملت و بدترین ناراستی‌ها ناراستی کردن به
پیشوایان است.»
و درباره قرآن فرموده است:
«وَ اتَّهِموا عَلَيْهِ آراءَكُمْ، وَ اسْتَغِشّوا فيهِ أَهْواءَكُمْ.» «آراء خود را که بر علیه قرآن باشد متّهم بکنید و در هواهای خود خیانت به نظر آورید اگر بر خلاف قرآن باشد.»
مواردی زیادی از این ماده در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غش»، ج۲، ص۷۸۲.
