غَمْد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَمْد (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای داخل کردن
شمشیر در نیام و پوشاندن چیزی و اصلاح کاری است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
تَغّمُد (به فتح تاء و تشدید غین) به معنای ستر عیوب.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
فضل خداوند و مجاهدان راه حق و ... از این واژه استفاده نموده است.
غَمْد (بر وزن عقل) به معنای داخل کردن شمشیر در نیام و پوشاندن چیزی و اصلاح کاری آمده است و
تَغّمُد به معنای ستر عیوب آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره فضل خدا نسبت به بنده فرموده است:
«دْعُوكَ إِلَى عَفْوِهِ، وَيَتَغَمَّدُكَ بِفَضْلِهِ» ( او با دادن
نعمت به تو روى مى‌آورد، به
عفو و بخشش خويش دعوتت مى‌كند.)
(شرح‌های خطبه:
) «تغّمد» به معنای ستر عیوب است.
درباره مجاهدان راه حق فرموده است:
«وَسَلَبُوا السُّيُوفَ أَغْمَادَهَا، وَأَخَذُوا بِأَطْرَافِ الاَْرْضِ زَحْفاً زَحْفاً» «شمشیرها را از نیام درآوردند، و در اطراف زمین به
جنگ رفتند.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده سه بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غمد»، ج۲، ص۷۸۹.
