اما هنگامی که خداوند فرزند صالحی به آنها داد، (موجودات دیگر را در این موهبت مؤثر دانستند؛ و) برای خدا، در این نعمت که به آنها بخشیده بود، همتایانی قائل شدند؛ خداوند برتر است از آنچه همتای او قرار می‌دهند».
(در اینکه مرجع ضمیر فاعلی در «جعلا له شرکاء» چیست، دو احتمال وجود دارد: ۱. پدر و مادر از نوع ایشان ۲. آدم و حوا (علیهما السلام)، که در این صورت، منظور از شرک در آیه، توجه به اسباب طبیعی در تربیت فرزند و بازماندن از اخلاص در توجه تام به خداست.)
