غشّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَشّ (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
خیانت کردن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
غِشّ (به کسر غین) به معنای
خیانت و
غاشّ (به فتح غین) به معنای خائن.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
قرآن و
صدقه از این واژه استفاده نموده است.
غَشّ به معنای خیانت کردن و
غِشّ به معنای خیانت آمده است. آن در واقع عدم خیر خواهی و نشان دادن غیر مصلحت و
غاشّ به معنای خائن است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۲۷۲ فرموده است:
«وَلاَ يَغُشُّ الْعَقْلُ مَنِ اسْتَنْصَحَهُ.» «هر کس از
عقل نصیحت بخواهد، عقل او را خیانت نکند.»
(شرح‌های حکمت:
)
به برخی از عمّال صدقه می‌نویسد:
«وَإِنَّ أَعْظَمَ الْخِيَانَةِ خِيَانَةُ الاُْمَّةِ، وَأَفْظَعَ الْغِشِّ غِشُّ الاَْئِمَّةِ» «بزرگ‌ترین خیانت‌ها خیانت به
ملت و بدترین ناراستی‌ها ناراستی کردن به
پیشوایان است.»
(شرح‌های نامه:
)
و درباره قرآن فرموده است:
«وَاتَّهِمُوا عَلَيْهِ آرَاءَكُمْ، وَاسْتَغِشُّوا فِيهِ أَهْوَاءَكُمْ» «آراء خود را که بر علیه قرآن باشد متّهم بکنید و در هواهای خود خیانت به نظر آورید اگر بر خلاف قرآن باشد.»
(شرح‌های خطبه:
)
مواردی زیادی از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غش»، ج۲، ص۷۸۲.
