غَباوَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَبی و
غَباوَه (به فتح غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ندانستن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه به اهل بصره از این واژه استفاده نموده است.
غَبی و
غَباوَه به معنای ندانستن آمده است.
«
غَبی عَنِ الخَبَر غَبا وَ غَباوَة: جَهله.»
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) به اهل بصره بعد از شورش آن‌ها توسط
طلحه و
زبیر و
عایشه نوشته است:
«وَ قَدْ كانَ مِنِ انْتِشارِ حَبْلِكُمْ وَ شِقاقِكُمْ ما لَوْ تَغْبَوْا عَنْهُ، فَعَفَوْتُ عَنْ مُجْرِمِكُمْ.» «از باز شدن رشته‌تان (نقض
بیعت) و دشمنی‌تان آنچه بوده از آن ناآگاه نبوده‌اید ولی من از گناهکارانتان گذشتم.»
و در وصف
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم) فرموده است:
«أَرْسَلَهُ عَلَى حينِ فَتْرَة مِنَ الرُّسُلِ، وَ هَفْوَة عَنِ الْعَمَلِ، وَ غَباوَة مِنَ الاُْمَمِ.» «او را به
رسالت برگزيد كه با
زمان پيامبران پيشين فاصله زيادى افتاده بود، جهانيان از انجام عمل نيک دورى گزيده و منحرف گشته، و ملّت‌ها به
جهل و نادانى گراييده بودند.»
«تغابیت- تغاب- تغابی» در فرمان مالک همه به معنای ندانستن و
جهل است.
این ماده پنج بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غبو»، ج۲، ص۷۷۴.
