عیث (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَيث (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای افساد، پوساندن و امثال آن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
مردگان از این واژه استفاده نموده است.
عَيثبه معنای افساد، پوساندن و امثال آن آمده است. «عَاث الشيءَ عَيْثاً: افسدهُ»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره مردگان فرموده است:
«وَتَقَطَّعَتِ الاَْلْسِنَةُ فِي أَفْوَاهِهِمْ بَعْدَ ذَلاَقَتِهَا، وَهَمَدَتِ الْقُلُوبُ فِي صُدُورِهِمْ بَعْدَ يَقَظَتِهَا، وعَاثَ فِي كُلِّ جَارِحَة مِنْهُمْ جدِيدُ بِلىً سَمَّجَهَا» «زبان‌ها بعد از گویایی در دهانشان تکّه تکّه شدند، قلب‌ها در سینه‌هاشان بعد از آنان که زنده بودند و می‌زدند، بی‌حرکت گشتند و هر عضوی از آنان را پوسیدن جدیدی فاسد و
قبیح گردانید.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عیث»، ج۲، ص۷۶۸.
