عِکْم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِكْم (به کسر عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کیسه و گونی مانندی که زن ذخیره خود را در آن می‌گذارد است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره فتنه‌های بعد از خود از این واژه استفاده نموده است.
عِكْم (بر وزن جسر) به معنای کیسه و گونی مانندی که زن ذخیره خود را در آن می‌گذارد آمده است.
«سفط تَجْعَلُ المرأَةُ فيه ذخيرَتَها»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره فتنه‌های بعد از خود فرموده است:
«قَائِدُهَا خَارجٌ مِنْ الْمِلَّةِ، قَائِمٌ عَلَى الضِّلَّةِ; فَلاَ يَبْقَى يَوْمَئِذ مِنْكُمْ إِلاَّ ثُفَالَةٌ كَثُفَالَةِ الْقِدْرِ، أَوْ نُفَاضَةٌ كَنُفَاضَةِ الْعِكْمِ» «رئیس آن
فتنه از
دین خارج و بر
ضلالت مقیم است، از شما در آن روز نمی‌ماند مگر ته مانده‌ای مانند ته مانده دیک یا ریخته شده‌ای مانند ریخته شده کیسه.»
(شرح‌های خطبه:
) «
نفاضه» آن را گویند که در وقت حرکت دادن از بقایای خاک مثلاً از گونی بیرون ریزد.
این ماده یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عکم»، ج۲، ص۷۴۱.
