عِتِیّ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِتِىّ:(مِنَ الْكِبَرِ عِتِيّاً) «عِتِىّ» از مادّه «
عُتُوّ»
به معناى كسى است كه بر اثر طول زمان، اندامش خشكيده شده همان حالتى كه در سنين بسيار بالا براى
انسان پيدا مى‌شود.
(قَالَ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَكَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا وَقَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْكِبَرِ عِتِيًّا) (گفت: «پروردگارا! چگونه براى من پسرى خواهد بود؟! در حالى كه همسرم نازاست، و من نيز به سبب پيرى ناتوان شده‌ام!»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: در مجمع البيان گفته: عتى و عسى به يک معنا است، وقتى گذشت زمان، چيزى را خشک و چروكيده كند مى‌گويند: «عتا، يعتو، عتوا» كه مصدرش عتو و عتى مى‌آيد، هم چنان كه مى‌گويند: «عسى، يعسو، عسوا و عسيا ». اسم فاعل آن عاتى و عاسى مى‌آيد. اين‌كه
حضرت زکریا عرض كرد به عتى رسيده‌ام كنايه از بطلان شهوت
ازدواج و نوميدى از فرزنددار شدن است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عِتِیّ»، ص۳۷۳.
