عُمیان (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُمیان:
(لَمْ یَخِرّوا عَلَیْها صُمًّا وَ عُمْیاناً) عُمیان: به معنی «کوران» و جمع
«اعمی» است.
آیه مورد بحث به یکی از خصایص بندگان خاص خدا اشاره می‌کند و آن داشتن چشم بینا و گوش شنوا به هنگام برخورد با آیات پروردگار است، می‌فرماید:
«آن‌ها کسانی هستند که هرگاه آیات پروردگارشان به آن‌ها گوشزد شود کر و کور روی آن نمی‌افتند.»
(لَمْ یَخِرّوا عَلَیْها صُمًّا وَ عُمْیاناً) چرا که
راه خدا را با چشم و گوش‌بسته نمی‌توان پیمود. قبل از هر چیز گوش شنوا و چشم بینا برای پیمودن این راه لازم است، چشمی باطن‌نگر و ژرف‌بین و گوشی حسّاس و نکته‌شناس.
به موردی از کاربرد
عُمیان در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ الَّذینَ اِذا ذُکِّروا بِآیاتِ رَبِّهِمْ لَمْ یَخِرّوا عَلَیْها صُمًّا وَ عُمْیانًا) (و کسانی که هر گاه آیات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، کر و کور روی آن نمی‌افتند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
وصف دیگر
عباد الرحمن: آیات خدا را
کورکورانه و بدون
معرفت و
بصیرت نمی‌پذیرند و معنای آیه شریفه این است که:
بندگان رحمان چون متذکر آیات پروردگارشان می‌شوند و
حکمت و موعظه‌ای از قرآن او و یا
وحی او می‌شنوند،
کورکورانه آن را نمی‌پذیرند و بدون اینکه
تفکر و
تعقل کنند بیهوده و بی‌جهت، دل به آن نمی‌بازند، بلکه آن را با بصیرت می‌پذیرند و به حکمت آن ایمان آورده به
موعظه آن متعظ می‌شوند و در امر خود، بر بصیرت و بر بینه‌ای از
پروردگار خویشند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عُمیان»، ج۳، ص۲۵۴-۲۵۵.
