عُقْبُول (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُقْبُول و
عُقْبُوله(به ضم عین و باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای جوش و زخمی است که در اثر
تب در لب انسان تولید می‌شود و همچنین به بقایای
عشق و
عداوت و
مرض نیز گفته شده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره ارزاق زمین از این واژه استفاده نموده است.
عُقْبُول و
عُقْبُوله به معنای جوش و زخمی است که در اثر تب در لب انسان تولید می‌شود و همچنین به بقایای عشق و عداوت و مرض نیز گفته شده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره ارزاق زمین فرموده است:
«قَرَنَ بِسَعَتِهَا عَقَابِيلَ فَاقَتِهَا، وَبِسَلاَمَتِهَا طَوَارِقَ آفَاتِهَا، وَبِفُرَجِ أَفْرَاحِهَا غُصَصَ أَتْرَاحِهَا» یعنی
خداوند به وسعت ارزاق شدائد
فقر آنها را قرین کرد و به سلامت آنها آفات پیشامدها و به دوری از اندوه جرعه‌های
عم و هلاکت را قرین فرمود.
(شرح‌های خطبه:
) فرج (بر وزن هنر) جمع فرجه به معنای دوری از غم،
«اتراح» جمع ترح (بر وزن شرف) غم و هلاکت.
این ماده یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عقبول»، ج۲، ص۷۳۳.
