عُضْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُضْو (به ضم عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای جزئی از مجموع
جسد، مانند
دست و
گوش و... است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام
تهدید از این واژه استفاده نموده است.
عُضْو به معنای جزئی از مجموع جسد، مانند دست و گوش و ... آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام تهدید فرموده است:
«أَعْضَاؤُكُمْ شُهُودُهُ، وَجَوَارِحُكُمْ جُنُودُهُ، وَضَمائِرُكُمْ عُيُونُهُ، وَخَلَوَاتُكُمْ عِيَانُهُ» «اعضاء شما شاهدهای
خدا و جوارح شما لشکریان او و ضمیرهای شما جاسوس‌های او هستند.»
(شرح‌های خطبه:
)
و درباره
نماز به حکام نوشته است:
«وَصَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَالشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْو مِنَ النَّهَارِ» (و «نماز عصر» را هنگامى برايشان به جا آوريد كه
خورشید هنوز كاملًا زنده و قسمتى از
روز باقى است.)
(شرح‌های نامه:
) منظور از «عضو» جزء است.
این ماده به شکل مفرد و جمع هفت بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عضو»، ج۲، ص۷۲۶.
