عُشْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُشْب (به ضم عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای علف مرطوب است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
زهد خویش و در مقام
دعا و ... از این واژه استفاده نموده است.
عُشْب (بر وزن قفل) به معنای علف مرطوب آمده است. «العُشْب: الکلاء الرَطب فی اَوّل الرَبیع» جمع آن اعشاب است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره زهد خویش فرموده است:
«وَتَشْبَعُ الرَّبِيضَةُ مِنْ عُشْبِهَا فَتَرْبِضَ؟ وَيَأْكُلُ عَلِيٌّ مِنْ زَادِهِ فَيَهْجَعَ» «آیا این طور باشد که
گوسفند در آغل گیاه خود را بخورد و بیفتد و علی بن ابی طالب از توشه‌اش بخورد و آرام بخوابد.»
(شرح‌های خطبه:
)
در مقام دعا فرموده:
«وَاسْقِنَا سُقْيَا نَافِعَةً مُرْوِيَةً مُعْشِبَةً، تُنْبِتُ بِهَا مَا قَدْ فَاتَ» «
آب ده ما را آب دادنی نافع و سیراب کننده و
گیاه رویاننده که با آن برویانی آنچه را که از دست رفته است.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده پنج بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عشب»، ج۲، ص۷۱۹.
