عَجّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَجّ از
واژگان نهج البلاغه به معنای صیحه زدن، بلند کردن صدا و راندن است.
• عَجیج (به فتح عین) نیز به معنای صیحه زدن، بلند کردن صدا و راندن است.
از این ماده شش مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
عَجّ و
عَجیج به معنای صیحه زدن و بلند کردن صدا آمده است. «
عَجّ الرَجُل: صاح و رَفَعَ صَوتُه»
به معنای راندن نیز آمده است: «
عَجّ الناقَة: زَجَرَها»
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام (صلوات‌الله‌علیه) راجع به
علم خدا فرموده است:
«يَعْلَمُ عَجيجَ الْوُحُوشِ فِي الْفَلَواتِ، وَ مَعاصيَ الْعِبادِ فِي الْخَلَواتِ» «خدا از فریاد و حوش در بیابان‌ها و از
گناهان بندگان در خلوت آگاه است،»
درباره
قضات جور فرموده است:
«تَصْرُخُ مِنْ جَوْرِ قَضائِهِ الدِّماءُ، وَ تَعَجُّ مِنْهُ المَواريثُ» «از
ظلم قضاوتش خون‌ها ناله می‌کنند میراث‌ها فریاد می‌کشند.»
از این ماده شش مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عج»، ج ۲، ص ۷۰۲.
