عَبّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَبّ (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نوشیدن است.
از این ماده سه مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
عَبّ به معنای نوشیدن آمده است.
«
عَبَّ الماءَ عَبّاً: شربهُ»
عباب: بالا رفتن مثل بالا رفتن موج: «
البَحرُ عُبَاباً: اِرتَفَعَ و كَثر موجُهُ»
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره خلقت آسمان‌ها فرموده است:
«تَرُدُّ أَوَّلَهُ عَلَى آخِرِهِ، وَ ساجيَهُ عَلَى مائِرِهِ، حَتَّى عَبَّ عُبابُهُ، وَ رَمَى بِالزَّبَدِ رُكامُهُ» «
باد اوّل آب را به آخرش برمی‌گردانید و ایستاده‌اش را بر متحرّکش می‌انداخت تا ارتفاعش بالا آمده، و متراکمش کف انداخت.»
در تهدید طلحه و زبیر و پیروان آنها فرمود:
«وَايْمُ اللهِ لاَُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنَا ماتِحُهُ، لا يَصْدُرُونَ عَنْهُ بِريٍّ، وَ لا يَعُبُّونَ بَعْدَهُ في حَسْي» «به
خدا قسم حوضی برای آنها پر می‌کنم که آبکش و ساقی آن خودم هستم از آن
حوض با سیرابی بر نمی‌گردند (زیرا که آن، حوض
مرگ است) و بعد از آن حوض، از غدیری آبی به سر نمی‌کشند (چون مرده و از بین رفته‌اند.)»
از این ماده سه مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عبّ»، ج ۲، ص ۶۹۴.
