عوف بن محلّم خزاعی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابومنهال عوف بن محلّم خزاعی (حدود
۱۴۰-
۲۲۰ق)، ادیب، شاعر، تاریخ‌دان و از موالیان و ندیمان خلفای
اموی و
عباسیان در
قرن دوم و سوم هجری قمری در
عراق بود.
ابومنهال عوف بن محلّم خزاعی جزری حرّانی، اهل حرّان یا راس العین،
از شهرهای
شام و وابسته به
قبیله خزاعه بود،
به همین دلیل خزاعی لقب گرفته است. وی را از موالی
بنی امیه یا
بنی شیبان هم گفته‌اند. او پس از مدتی به عراق رفت و با دربار
عباسیان ارتباط یافت
و چون در عصر خود فردی ادیب، شاعری ظریف‌گوی، عالم، تاریخ‌دان، فصیح و فهیم بود،
طاهر ذوالیمینین وی را به عنوان
شاعر و ندیم خود برگزید و مدت سی سال در سفر و حضر با خود همراه کرد و هیچ‌وقت از خود جدا نمی‌کرد و حتی اجازه بازگشت به وطن و زندگی با خانواده‌اش را به وی نمی‌داد، هر چند اموال فراوانی به وی می‌بخشید، تا آنکه طاهر بن حسین وفات کرد و فرزندش
عبدالله بن طاهر که مردی فاضل و ادیب بود، عوف بن محلّم را برای همدمی خود انتخاب کرد و بیش از پدر، وی را مورد اکرام و احترام و بخشش قرار داد و پس از سال‌ها و در حالی که پیر و سالخورده شده بود و بیش از هشتاد سال سن داشت، اجازه بازگشت به وطنش را یافت،
ولی ابومنهال پیش از دیدار با خانواده‌اش در حدود ۲۲۰ق در راه
حران درگذشت.
اثر عوف سی ورقه شعر است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۵۹۰، برگرفته از مقاله «عوف خزاعی».
