• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

علی بن ابراهیم حوفی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


حلبی، نورالدین، علی‌بن ابراهیم، مورخ ، ادیب ، فقیه و عالم علوم عقلی و نقلی و خصوصاً حدیث و تفسیر و تصوف در سده یازدهم می‌باشد.


به گفته محبی ،
[۱] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
وی به نورالدین‌بن برهان‌الدین حلبی قاهری شافعی معروف بود، اما مدرس تبریزی
[۲] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، ج ۲، ص ۶۴، تهران ۱۳۷۴ش.
لقب وی و پدرش را برهان‌الدین ذکرکرده است، محبی در خلاصة‌الاثر
[۳] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
از وی با القابی چون امام کبیر، اجلّ اَعلامِ مشایخ، علامه زمان، دریای بی‌کرانه و علامه جلیل‌القدر یاد کرده است.

نورالدین در سال ۹۷۵ در مصر به دنیا آمد، اما از لقبش چنین برمی‌آید که اصالتاً اهل حلب بوده است.
[۴] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
[۵] محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.


بسیاری از طالبان علم نزد حلبی می‌رفتند و از محضرش بهره می‌بردند. در عین‌حال، وی در میان مردم به حسن خلق و حلم شهرت داشت و شوخ‌طبع بود.
[۶] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.


حلبی سالها ملازم شمس رَمْلی بود و از وی روایت کرد، همچنین، نزد استادانی تلمذ کرد که برخی شافعی‌ مذهب بودند، همچون محمد بکری ، محمد میمونی ، و نیز استادانی از سایر مذاهب نظیر امام علی‌بن غانم مَقْدسی حنفی ، سالم سَنْهوری مالکی ، محمدبن ترجمان حنفی ، محمد زَفْزاف حنفی ، و عبدالمجید خَلیفه حنفی .
[۷] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲ـ۱۲۳، بیروت: دارصادر.
[۸] محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.


حلبی دارای رتبه اجتهاد در مذهب و مجوز صدور فتوا
[۹] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر، (بی‌تا).
و از استادان و مشایخ مدرسه صلاحیه مصر بود. این مدرسه را سرآمد مدارس مجاور مرقد امام شافعی در قاهره خوانده‌اند.
[۱۰] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۴، بیروت: دارصادر.
او شاگردان بسیاری تربیت کرد که از آن‌جمله شَبْرامَلَّسی و محمد وسیمی بودند.
[۱۱] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.


نام وی در سلسله‌ای از راویانِ حدیثی از رسول اکرم آمده است.
[۱۲] سمعانی، الانساب، ج۲، ص۲۹۰.
[۱۳] علی بن یوسف قفطی، اِنباه الرواة علی اَنباه النحاة، ج۲، ص۲۲۰، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، ج ۲، قاهره ۱۳۷۱/۱۹۵۲.


حلبی در آخر شعبان سال ۱۰۴۴ در قاهره وفات یافت و در مقبره «مجاورین» دفن شد.
[۱۴] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۴، بیروت: دارصادر.
[۱۵] محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
[۱۶] عباس قمی، هدیة‌الاحباب فی ذکر المعروف بالکنی و الالقاب و الانساب، ج۱، ص۱۴۳، تهران ۱۳۶۳ش.
[۱۷] یاقوت حموی، معجمالادباء، ج۱۲، ص۲۲۲، بیروت ۱۴۰۰/ ۱۹۸۰.
[۱۸] ابن خلّکان، وفیات الاعیان وأنباء أبناء الزمان، ج۳، ص۳۰۰.


مورخان آثار بسیاری به حلبی نسبت داده‌اند. سرکیس
[۱۹] یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، ج ۱، ستون ۷۸۷، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
وی را دارای پنجاه تألیف دانسته است و به‌روایتی، وی حدود چهل کتاب در علوم گوناگون نگاشته است
[۲۰] علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، مقدمه مصحح، ص ک، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
[۲۱] علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، مقدمه مصحح، ص ۵۱ـ۵۳، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
وی تمام کتابهایش را وقف شیخ سلطان مزّاحی کرد، که برای حلبی احترام بسیاری قائل بود.
[۲۲] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
مشهورترین اثر حلبی، انسان‌العیون فی سیرة‌الامین المأمون ، مشهور به « السیرة‌الحلبیة »، است.
[۲۳] حاجی‌خلیفه، کشف الظنون، ج ۱، ستون ۱۸۰.
[۲۴] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.
[۲۵] یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، ج ۱، ستون ۷۸۶ـ۷۸۷، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
[۲۶] عباس قمی، هدیة‌الاحباب فی ذکر المعروف بالکنی و الالقاب و الانساب، ج۱، ص۱۴۳، تهران ۱۳۶۳ش.
این کتاب در زمان تألیف برای حلبی شهرت بسیاری به همراه آورد و از آن استقبال فراوان شد.
[۲۷] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.

به گفته مدرس تبریزی
[۲۸] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، ج ۲، ص ۶۵، تهران ۱۳۷۴ش.
حلبی دو کتاب به نام انسان‌العیون داشته که یکی همان اثر معروف به السیرة‌الحلبیة بوده که در مصر به چاپ رسیده و دیگری انسان‌العیون فی سیرة‌النبی المأمون، مشهور به « السیرة‌النبویة »، که هنوز چاپ نشده است. حلبی هنگام نوشتن این سیره، به دو کتاب السیرة‌الشامیة اثر محمدبن یوسف شامی صالحی و عیون‌الاثر ابوالفتح ابن سیدالناس نظر داشته است. به‌گفته وی، دو اثر یاد شده حسنات بسیاری دارند ولی اطاله کلام در اولی و وجود برخی واژه‌های دیرفهم در دومی، او را بر آن داشته تا با خلاصه کردن آن‌ها و افزودن مطالبی، کتاب مستقلی به وجود آورد.
[۲۹] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.
[۳۰] یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، ج ۱، ستون ۷۸۷، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
[۳۱] علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، ج۱، مقدمه خلیلی، ص۳، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
علاوه بر آنها، به توصیه شیخ ابی‌المواهب محمدالبکری ،
[۳۲] حاجی‌خلیفه، کشف الظنونج ۱، ستون ۱۸۰.
[۳۳] علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، ج۱، مقدمه خلیلی، ص۳، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
در کتاب خود قسمتی از ابیات قصیده برده شرف‌الدین بوصیری ، و قصیده تائیه سُبکی از دیوان مشهور به بشری‌اللبیب بذکرالحبیب ، را تضمین کرده است.
[۳۴] علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، ج۱، ص۷، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.

یکی دیگر از آثار حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی ، مشهور به النصیحة‌العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، است که در قاهره به‌چاپ رسیده است. این کتاب درباره زندگی احمدبن علی بدوی ، بنیان‌گذار طریقه احمدیه، است. حلبی
[۳۵] علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، ج۱، ص۷۳، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
انگیزه تألیف این کتاب را برشمردن محاسن این طریقه و آگاهی دادن از برخی عادات سادات صوفیه ، ذکر کرده است.
حلبی آثار دیگری هم داشته است، از جمله: حاشیه بر شرح المَنهَج قاضی زکریا ؛ حاشیه بر شرح‌المِنهاج جلال محلی ؛ حاشیه بر شرح‌الورقات ، اثر دیگر جلال محلی؛ حاشیه بر شرح الورقات ابن امام کاملیه ؛ حاشیه بر شرح تعریف سعد؛ شرح بر اربعین نوویه؛ شرح الشمایل النبویة ، که به پایان نرسید و الوفالشرح شمائل المصطفی نامیده شد؛ حسن التبیین لما وقع فی معراج‌الشیخ نجم‌الدین؛ الفجرالمنیر بمولدالبشیرالنذیر؛ شرح لیلة‌النصف من شعبان ؛ شرح علی‌البُردة ؛ شرح علی المنفرجة ؛ که خلاصه‌ای است از المزهر سیوطی در لغت؛ حاشیه بر شرح‌القُطر فاکهی؛ حاشیه بر مطالع البُدور فی الجمع بین‌القطر و الشَندور؛ الفوائدالعَلویة بشرح شرح‌الازهریة؛ غایة‌الاحسان بوصف من‌لقیهُ من‌ابناء الزمان؛ الجامع‌الازهر لما تفرق من مُلَح الشیخ‌الاکبر؛ النفحة العلویة من الاجوبة الحلبیة؛ اللطائف من عوارف‌المعارف ؛ الطوارالمنقوش فی اوصاف الحبوش؛ صَبابة الصبابة ؛ انقاذ المُهَج (فی) بمختصرالفرج؛ متن فی‌التصریف ؛ حَنات‌الوَحَنات النَواضر من‌الوجوه والنظائر؛ قطعة لطیفة علی الجامع‌الصغیر؛ شرح بر شرح البَسمَله قاضی زکریا، که به خیرالکلام علی‌البسمله و الحمدله شیخ‌الاسلام معروف است؛ تألیف مطلبی بر مقدمه تفسیر بیضاوی ؛ رساله‌ای در تصوف ؛ و دُخان‌التَبْغْ
[۳۶] محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳ـ۱۲۴، بیروت: دارصادر، (بی‌تا).
[۳۷] اسماعیل بغدادی، هدیة‌العارفین، ج ۱، ستون ۷۵۵ـ۷۵۶، در حاجی‌خلیفه، ج ۵.
[۳۸] اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج ۱، ستون ۱۰۴، در حاجی‌خلیفه، ج ۳.
[۳۹] اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج ۱، ستون ۱۳۵، در حاجی‌خلیفه، ج ۳.
[۴۰] محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، ج ۲، ص ۶۵، تهران ۱۳۷۴ش.
دو کتابِ عقدالمرجان فیما یتعلق بالجان و حاشیه بر معراج النجم‌الغیطی به وی نسبت داده شده است.
[۴۱] محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
[۴۲] خیرالدین زرکلی، الاعلام، ج۴، ص۲۵۲، بیروت ۱۹۸۴.
[۴۳] علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، مقدمه احمد عزالدین عبداللّه، ص ۵۳، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.


(۱) اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج ۱، در حاجی‌خلیفه، ج ۳.
(۲) اسماعیل بغدادی، هدیة‌العارفین، ج ۱، در حاجی‌خلیفه، ج ۵.
(۳) حاجی‌خلیفه، کشف الظنون.
(۴) علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
(۵) علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
(۶) خیرالدین زرکلی، الاعلام، بیروت ۱۹۸۴.
(۷) یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
(۸) عباس قمی، هدیة‌الاحباب فی ذکر المعروف بالکنی و الالقاب و الانساب، تهران ۱۳۶۳ش.
(۹) محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
(۱۰) محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، بیروت: دارصادر.
(۱۱) محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، تهران ۱۳۷۴ش.

۱. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
۲. ↑ محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، ج ۲، ص ۶۴، تهران ۱۳۷۴ش.
۳. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
۴. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
۵. ↑ محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
۶. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
۷. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲ـ۱۲۳، بیروت: دارصادر.
۸. ↑ محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
۹. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر، (بی‌تا).
۱۰. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۴، بیروت: دارصادر.
۱۱. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.
۱۲. ↑ سمعانی، الانساب، ج۲، ص۲۹۰.
۱۳. ↑ علی بن یوسف قفطی، اِنباه الرواة علی اَنباه النحاة، ج۲، ص۲۲۰، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، ج ۲، قاهره ۱۳۷۱/۱۹۵۲.
۱۴. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۴، بیروت: دارصادر.
۱۵. ↑ محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
۱۶. ↑ عباس قمی، هدیة‌الاحباب فی ذکر المعروف بالکنی و الالقاب و الانساب، ج۱، ص۱۴۳، تهران ۱۳۶۳ش.
۱۷. ↑ یاقوت حموی، معجمالادباء، ج۱۲، ص۲۲۲، بیروت ۱۴۰۰/ ۱۹۸۰.
۱۸. ↑ ابن خلّکان، وفیات الاعیان وأنباء أبناء الزمان، ج۳، ص۳۰۰.
۱۹. ↑ یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، ج ۱، ستون ۷۸۷، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
۲۰. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، مقدمه مصحح، ص ک، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
۲۱. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، مقدمه مصحح، ص ۵۱ـ۵۳، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
۲۲. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۲، بیروت: دارصادر.
۲۳. ↑ حاجی‌خلیفه، کشف الظنون، ج ۱، ستون ۱۸۰.
۲۴. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.
۲۵. ↑ یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، ج ۱، ستون ۷۸۶ـ۷۸۷، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
۲۶. ↑ عباس قمی، هدیة‌الاحباب فی ذکر المعروف بالکنی و الالقاب و الانساب، ج۱، ص۱۴۳، تهران ۱۳۶۳ش.
۲۷. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.
۲۸. ↑ محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، ج ۲، ص ۶۵، تهران ۱۳۷۴ش.
۲۹. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳، بیروت: دارصادر.
۳۰. ↑ یوسف‌الیان سرکیس، معجم‌المطبوعات العربیّة والمعرّبة، ج ۱، ستون ۷۸۷، قاهره ۱۳۴۶/۱۹۲۸، چاپ افست قم ۱۴۱۰.
۳۱. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، ج۱، مقدمه خلیلی، ص۳، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
۳۲. ↑ حاجی‌خلیفه، کشف الظنونج ۱، ستون ۱۸۰.
۳۳. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، ج۱، مقدمه خلیلی، ص۳، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
۳۴. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، السیرة‌الحلبیة، ج۱، ص۷، چاپ عبداللّه محمد خلیلی، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
۳۵. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، ج۱، ص۷۳، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.
۳۶. ↑ محمدامین‌بن فضل‌اللّه محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، ج۳، ص۱۲۳ـ۱۲۴، بیروت: دارصادر، (بی‌تا).
۳۷. ↑ اسماعیل بغدادی، هدیة‌العارفین، ج ۱، ستون ۷۵۵ـ۷۵۶، در حاجی‌خلیفه، ج ۵.
۳۸. ↑ اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج ۱، ستون ۱۰۴، در حاجی‌خلیفه، ج ۳.
۳۹. ↑ اسماعیل بغدادی، ایضاح المکنون، ج ۱، ستون ۱۳۵، در حاجی‌خلیفه، ج ۳.
۴۰. ↑ محمدعلی مدرس تبریزی، ریحانة‌الادب، ج ۲، ص ۶۵، تهران ۱۳۷۴ش.
۴۱. ↑ محمد عبدالحی‌بن عبدالکبیر کتانی، فهرس الفهارس و الأثبات، ج۱، ص۳۴۴، چاپ احسان عباس، بیروت ۱۴۰۲/۱۹۸۲.
۴۲. ↑ خیرالدین زرکلی، الاعلام، ج۴، ص۲۵۲، بیروت ۱۹۸۴.
۴۳. ↑ علی‌بن ابراهیم حلبی، سیرة‌السید احمد البدوی و هو الکتاب‌المسمی بالنصیحة العلویة فی بیان حسن طریقة السادة‌الاحمدیة، مقدمه احمد عزالدین عبداللّه، ص ۵۳، چاپ احمد عزالدین عبداللّه، (قاهره) ۱۴۱۷/۱۹۹۷.


دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «»، شماره۶۴۵۶.    
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «علی بن ابراهیم حوفی»، شماره۶۶۵۲.    


رده‌های این صفحه : تراجم | علمای اهل سنت | علمای قرن یازدهم | فقهای حنفی | مورخین
جعبه ابزار