به اعتقاد امام خمینی علم خداوند به جمیع موجودات از کلی گرفته تا جزئی و شخصی از سنخ علم حضوری است و هیچ موجودی از دائره شمول علم الهی و احاطه او بیرون نیست و همه موجودات بدون آنکه واسطهای در میان باشد نزد خداوند حاضرند و از اینجاست که نفوذ علم خدا و سریان شهود باریتعالی شناخته میشود. بهگونهای حقتعالی باطن اشیاء را مانند ظاهرشان و عالم اعلی را مانند عالم اسفل میبیند و ظهور و حضور نزد حقتعالی شدت و ضعفی ندارد.
ایشان سخن حکما و فلاسفه پیشین مبنی بر اینکه علم خداوند متعال به جزئیات و کثرات، به وجه کلی است، دارای معنای صحیحی میداند که از ذاتی بودن ظهور حقتعالی در فیض مقدس نتیجه گرفته میشود، و آن علم فعلی حقتعالی به جزئیات به نحو کلی و به واسطه فیض مقدس میباشد.
وجود سریانی علم از یکسو و عدم وجود واسطهای و حجابی بین حق و کثرات از سوی دیگر این نتیجه را در پی دارد که علم حقتعالی به جزئیات و اشیای متکثره به نحو اطلاقی است و نفس هویت ربطی و اشراقی فیض مقدس، مصحح علم حضوری و اشراقی حقتعالی است.
بنابراین کلی بودن فیض مقدس و علم کلی حق از طریق آن به جزئیات متکثره با یکدیگر منافاتی ندارد؛ زیرا نسبت علم حقتعالی از طریق فیض مقدس به همه کثرات علیالسویه و یکسان است.