عجّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَجّ و
عَجیج (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صیحه زدن و بلند کردن صدا و راندن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
علم خدا و
قضات و ... از این واژه استفاده نموده است.
عَجّ و
عَجیج به معنای صیحه زدن و بلند کردن صدا آمده است. «عَجّ الرَجُل: صاح و رَفَعَ صَوتُه»
به معنای راندن نیز آمده است: «عَجّ الناقَة: زَجَرَها»
امام (صلوات‌الله‌علیه) راجع به علم خدا فرموده است:
«يَعْلَمُ عَجِيجَ الْوُحُوشِ فِي الْفَلَوَاتِ، وَمَعاصِيَ الْعِبَادِ فِي الْخَلَوَاتِ» «خدا از فریاد و حوش در بیابان‌ها و از گناهان بندگان در خلوت آگاه است،»
(شرح‌های خطبه:
)
درباره قضات جور فرموده است:
«تَصْرُخُ مِنْ جَوْرِ قَضَائِهِ الدِّمَاءُ، وَتَعَجُّ مِنْهُ المَوَارِيثُ» «از
ظلم قضاوتش خون‌ها ناله می‌کنند میراث‌ها فریاد می‌کشند.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده شش بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عج»، ج۲، ص۷۰۲.
