عتد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَتَد و
عَتَاد (به قتح عین و تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای آماده شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
دنیا و نامه به
منذر بن جارود عبدی از این واژه استفاده نموده است.
عَتَد و
عَتَاد به معنای آماده شدن آمده است. «عَتُدَ الشيءُ عَتَاداً: تهیّا»
اعتاد: آماده کردن.
عتید: آماده.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا فرموده است:
«يْرُهَا زَهِيدٌ، وَشَرُّهَا عَتِيدٌ» «
خیر آن کنار شونده و شرّش آماده است»
(شرح‌های خطبه:
)
به منذر بن جارود عبدی که از حاکمانش بود و در کار خود خیانت کرد نوشته است:
«أَنْتَ فِيَما رُقِّيَ إِلَيَّ عَنْكَ لاَتَدَعُ لِهَوَاكَ انْقِيَاداً، وَلاَ تُبْقِي لاِخِرَتِكَ عَتَاداً، تَعْمُرُ دُنْيَاكَ بَخَرَابِ آخِرَتِكَ» «آن‌طوری که به من نوشته شده: اطاعت
هوای نفس را ترک نمی‌کنی، و برای آخرتت آماده‌ای نمی‌گذاری»
(شرح‌های نامه:
) «عتاد» چیز آماده شده، ظاهراً مصدر از برای مفعول است.
این ماده دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عتد»، ج۲، ص۷۰۰.
