عبدالمولی دلیجانی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالمولی
دلیجانی اصفهانی، شاعر و خوشنویس قرن دوازدهم هجری در
اصفهان بوده است.
عبدالمولی
دلیجانی اصفهانی متخلّص به «مولی»، شاعر و خوشنویس قرن دوازدهم هجری در اصفهان بوده است.
وی
خط نسخ و شکسته را خوب مینوشته و
شعر را به حلاوت میگفت. چندین سال قبل از
تذکره حزین به کهولت سن وفات یافت.
ذر بیگدلی گوید: در زمان
شاه سلطان حسین صفوی پا به دایره نظم گذاشته و به علوم رسمی مربوط و اکثر خطوط را نیکو مینوشت. در اواخر که سنین عمرش از شصت گذشته بود فقیر (
لطفعلی بیگ آذر بیگدلی) به صحبت ایشان فایض شد. خالی از مولوّیتی نبود و در قریه
دلیجان من اعمال اصفهان منزوی و کمتر از خانه بیرون میآمد. صحبتش به حدّی شیرین و سخنش به مرتبهای نمکین بود که اگر هفتهای او را نمیدیدم عمری خود را ملامت میکردم. الحق طبعش وقاد و ذهنش نقّاد بود. شعر را نیکو میشناخت و گاهی شعر میگفت. امّا نظر به انقلاب زمانه، افکارش متداول نشد و در سنه ۱۱۶۲ق وفات یافت. از اشعار اوست:
"شبها در آب و آتشم از اشک و آه ••• خویش درماندهام چو شمع به روز سیاه خویش".
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۸۴.