عبدالله در روز عاشورا هنگام نماز ظهر به دنیا آمد. پس از تولدش در حالی که امام حسین علیه السلام نشسته بود، کودک را برای آن حضرت آوردند. امام علیه السلام وی را در آغوش گرفت و آب دهان خویش را در کامش ریخت و نامش را عبدالله نهاد، در آن هنگام عبدالله بن عقبه غنوی- و گفته شده هانی بن ثبیت حضرمی- تیری به سوی آن کودک پرتاب کرد. آن تیر بر گلوی طفل نشست و آن را شکافت، امام حسین علیه السلام خون گلوی کودک را جمع کرد و به طرف آسمان پاشید. قطره‌ای از آن خون به سوی زمین برنگشت. از امام باقر علیه السلام نقل شده است: اگر قطره‌ای از آن خون به زمین می‌ریخت عذاب نازل می‌گردید. ( به نقل از حدائق الوردیه. امّا در نسخه موجود حدائق الوردیه این مطلب وجود ندارد)
برخی احتمال داده‌اند: اسم این طفل شیرخوار، علی اصغر بوده است، زیرا در کربلا طفل شیرخواری غیر از عبدالله رضیع شهید نگردید.
[۴]خراسانی، محمدهاشم، منتخب التواریخ، ج۱، ص۲۷۴- ۲۷۵.
برخی دیگر آورده‌اند: وجهی ندارد که ما علی اصغر را عبدالله بنامیم، زیرا عبدالله نه کنیه است و نه لقب، بنابراین باید علی اکبر و علی اوسط را نیز بگوییم اسم دیگری داشته‌اند. بعید نیست که این عبدالله رضیع غیر از علی اصغر بوده باشد.
از آنجا که نام مادر کودک دیگری که در کربلا به شهادت رسید، رباب و محل تولدش مدینه، مدت عمرش شش ماه و نام قاتلش حرمله آمده است، این احتمال تقویت می‌شود که دو کودک شیرخوار در کربلا به شهادت رسیده‌اند.
