عبدالله بن معاویه (رویدادهای‌تاریخ‌اسلام‌ترمانینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن معاویه طالبی، از شجاعان
بنی‌طالب بود که در اواخر دوران امویان مدعی
خلافت شد. او سرانجام به
سال ۱۳۰ ق بدست
ابومسلم خراسانی کشته شد.
عبدالله بن معاویة بن جعفر بن ابی‌طالب معروف به
عبدالله طالبی، از شجاعان و بخشندگان طالبیان بود. در اواخر روزگار
بنی‌امیه، در صدد به‌دست گرفتن خلافت برآمد و مدّعی شد که پس از
علی بن ابی‌طالب و فرزندانش، او
امام است. برخی از مردم
کوفه با او
بیعت کرده و از طاعت بنی‌امیه سرپیچی کردند و مردم
مدائن نیز با او بیعت کردند. این بود که
عبدالله بن عمر بن عبدالعزیز، امیر
عراق با او نبرد کرد. در این نبرد، یارانش از پیرامون او پراکنده شدند. وی از
عبدالله امان خواست و او نیز امانش داد، اما مجدداً در دوره
یزید بن عمر بن هبیره، امیر عراق، قیام کرد. یزید، سپاهی را به نبرد با او فرستاد.
عبدالله در مقابل آنها مقاومت کرد، آن‌گاه به حلوان عقب‌نشینی کرد و بر آن شهر دست یافت و پس از آن بر همدان و اصفهان و ری و شیراز مسلط گردید.
هنگامی که
ابومسلم خراسانی قیام کرد و کارش بالا گرفت، به‌سوی
عبدالله و پیروانش رفت، بر او دست یافته و او را به قتل رساند. یارانش را «
جناحیّه» نامیده‌اند، زیرا به جد بزرگ او، جعفر
بن ابی‌طالب، که در
سال هشتم هجری در نبرد «
موته» دستانش قطع شد و به شهادت او انجامید، منسوبند.
• عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۳۳۴.
