عبدالله بن مصعب زبیری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن مصعب زبیری (۱۱۵-۱۸۴ق)، فردی شاعر، خطیب، صاحب اعتبار و از خواص و ندیمان برخی از خلفای عباسی و عامل و والی آنها بر بعضی بلاد بود. وی از افرادی روایت شنیده و کسانی از او روایت نقل کرده‌اند ولی به گفته
ابن معین، در نقل حدیث فردی ضعیف بود.
ابوبکر عبدالله بن مُصعب بن ثابت زبیری مدنی اسدی قرشی عائد الکلب، از نوادگان
زبیر بن عوّام است و به سال
۱۱۵ق در
شهر مدینه به دنیا آمد.
فردی شاعر، خطیب، فصیح، موجّه، صاحب اعتبار و از خواص و ندیمان برخی از خلفای عباسی و عامل و والی آنها بر بعضی بلاد بود.
زمانی در مدینه به خدمت
مهدی عباسی (خلافت ۱۵۸-۱۶۹ق) درآمد و والی وی در
یمامه بود تا این‌که به همراه مهدی به
بغداد آمد و مدتی والی
هارون الرشید (خلافت ۱۷۰-۱۹۳ق) بر مدینه و
یمن، و چندی ولایت عک از نواحی
مکه را برعهده داشت.
پس از آنکه هارون برای فرزندش
امین (خلافت ۱۹۳-۱۹۸ق) بیعت گرفت، عبدالله در زمره اولین کسانی بوده که بیعت کرده و از طرف هارون پاداش دریافت کرده است.
وی از افرادی چون
هشام بن عروه و
موسی بن عقبه حدیث شنیده و روایت کرده است.
کسانی مانند
هشام بن یوسف صنعانی و پسرش مصعب از او روایت نقل کرده‌اند.
به گفته ابن معین، در نقل حدیث فردی ضعیف بود
و به گفته
ابن ندیم، مجموعه اشعارش پنجاه برگ بوده است.
وی سرانجام در ماه
ربیع الاول سال ۱۸۴ در شهر رقّه درگذشت
و
مامون عباسی (خلافت ۱۹۸-۲۰۱/۲۰۳ق) بر جنازه‌اش نماز گزارد.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۷۴، برگرفته از مقاله «عبدالله زبیری».
