عبدالله بن محمد مروزی (رویدادهای‌تاریخ‌اسلام‌ترمانینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن محمد مروزی، از شعرا و ادیبان
قرن سوم قمری در
عراق بود.
ابوصالح، عبدالله بن
محمد بن یزداد بن سوید، ادیبی شاعر، فاضل و ممدوحِ شاعران بود.
بحتری او را مدح کرد و
مرزبانی در مدح او شعری در کتاب معجم الشعرا نقل کرده است.
پدرش محمد وزیر
مامون بود که پس از کشته شدن
اوتامش، وزیر
المستعین بالله خلیفه عباسی شد و وزارتش سه ماه طول کشید. احزابِ هواخواه ترکان از وزارت او خشنود نبودند، زیرا او می‌خواست حساب دخل و خرج حکومت را منظم کند.
بغای صغیر (سردار ترک) و طرفدارانش این‌کار را نپسندیده، بر او
غضب کردند. لذا به ناچار در سال ۲۴۹ق گریخت و
سامرا را به قصد
بغداد ترک کرد. آن‌گاه
ابوجعفر جرجرایی به جای او وزیر شد.
محمد بن یزداد مردی نامور و بلیغ بود و
شعر هم می‌سرود. اصل این خاندان، خراسانی، و نیاکانشان
زرتشتی بودند که
اسلام آوردند و به خلفا پیوستند. پدر بزرگش نخستین کسی از این خاندان بود که
مسلمان شد.
بحتری برای ابن یزداد مدیحه سرود. در بخشی از این سروده چنین می‌گوید:
پسران یزداد را که می‌بینی، گویا کریمانی همانند ابر باران زای بامدادی دیده‌ای. آنان، چون ستارگان درخشانند و عبدالله چون بَدر میانشان می‌درخشد.»
ابوصالح در سال ۲۳۰ق درگذشت.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۹۶.
