عبدالله بن محمد مروزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوصالح عبدالله بن محمد مروزی (م
۲۶۱ق)، از ادیبان، شاعران،
وزیران و کاتبان
خلفای عباسی در
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوصالح عبدالله بن محمد بن یزداد بن سوید کاتب مروزی، ادیب و شاعر
و از کاتبان بلیغ زمان خود بود.
ابوصالح در سفر
متوکل (خلافت
۲۱۸-
۲۲۷ق) به
دمشق او را همراهی کرد و مدتی
وزیر مستعین (خلافت
۲۴۸-
۲۵۱ق) و
مهتدی (خلافت
۲۵۵-
۲۵۶ق) بود،
ولی به جهت تهدید شدن به
قتل، مدتی از
وزارت مستعین کناره گرفت. پس از قتل
وزیر شجاع دوباره به
وزارت رسید
و
امور مالی نیز به او سپرده شد و باز به خاطر مخالفت‌هایی به
بغداد گریخت و مخفی شد و در سال ۲۶۱ق وفات یافت. چون خبر مرگ وی شایع شد،
قبر او را
نبش کرده و صحت فوت او را معلوم و دوباره جنازه‌اش را
دفن کردند. شعرایی چند در مدح و ستایش او اشعاری سرودند.
کتاب‌های وی عبارت‌اند از: التاریخ الرسائل و البارع که ناتمام ماند و بعدها توسط فرزندش ابواحمد به اتمام رسید.
همچنین اشعاری چند (حدود سی برگ) از او به جای مانده است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۸۷-۴۸۸، برگرفته از مقاله «عبدالله مروزی».
