عبدالله بن علی بن ابی‌طالب
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله،
فرزند امیرالمؤمنین،
علی (علیه‌السلام)، از جمله چهار
پسر ام‌البنین،
دختر حزام است که در
کربلا به
شهادت رسید.
برخی نام وی را عبدالله اکبر و
کنیه‌اش را ابومحمد نوشته‌اند.
او هشت
سال از
حضرت عباس کوچکتر بود و شش سال در زمان پدرش،
علی (علیه‌السلام)، و ۲۵ سال -یعنی همه عمرش- را در روزگار
امام حسین (علیه‌السلام) زندگی کرد و از خود فرزندی به یادگار نگذاشت.
عبدالله همراه امام حسین (علیه‌السلام) از
مدینه تا
مکه و سپس به
کربلا آمد؛ و از جمله فرزندان
ام‌البنین است که
شمر بن ذی الجوشن از
ابن زیاد برایشان
امان‌نامه گرفت و به کربلا آورد.
در
روز عاشورا پس از آنکه
حضرت ابوالفضل (علیه‌السلام)
شهادت بسیاری از خاندانش را مشاهده کرد، خطاب به برادران خود فرمود: برادرانم جانم به فدای شما باد! پیش بروید و
جان خویش را سپر سید و آقای خود نموده از وی حمایت کنید و ثابت قدم باشید تا در کنار او به شهادت برسید. آنان به فرمان
برادر به میدان رفتند و تمام تیرها و نیزه‌ها و شمشیرها را به جان خریده به فیض شهادت نایل گشتند.
عبدالله بن علی (علیه‌السلام) پیش از برادران خویش به میدان رفت و چنین
رجز خواند:
انَا ابْنُ ذِی النَّجْدَةِ والافْضالِ • ذاک عَلی الخَیرِ ذُو الْفِعالِ
سَیفَ رسول الله ذوالنِّکالِ • فی کلِّ یومِ ظاهِرُ الاهوالِ
من
پسر مرد دلاور و با فضیلتم، آن مرد –امام- علی (علیه‌السلام) نیکوکار می‌باشد؛
شمشیر پیامبر خدا و کیفردهنده‌ای که
ترس از وی هر روز آشکار بود.
عبدالله
جنگ شدیدی کرد تا آنکه با
هانی بن ثُبیت حضرمی درگیر شد و پس از رد و بدل شدن دو ضربت با ضربه‌ای که بر فرق وی فرود آمد به شهادت رسید.
برخی آورده‌اند:
خولی بن یزید اصبحی به وی
نیزه زد و مردی از
بنی تمیم بن دارم او را به شهادت رساند.
در گزارش آمده است عبدالله بن علی (علیه‌السلام) گفت: ای برادر -امام حسین (علیه‌السلام)- از غم فراق برادران طاقتم تمام گشته و از تشنگی جانم به لب رسیده است. اجازه فرما به آنان بپیوندم و خود را از غم این جهان فانی برهانم. آن حضرت با دیده اشکبار اجازه فرمود.
عبدالله به میدان رفت و در
حمله نخست صد و بیست تن از
سپاه دشمن را به
هلاکت رساند و سپس به دست
هانی بن عروه حضرمی یا فردی دیگر به شهادت رسید.
در
زیارت منسوب به
ناحیه مقدسه بر وی چنین درود فرستاده شده است: «السَّلامُ عَلی عَبْدِالله بْنِ امیرِ المؤمنین، مُبْلی البَلاءِ والمُنادِی بِالوَلاءِ فی عَرْصَةِ کرْبَلاءِ والمَضْرُوبِ مُقْبِلًا وَمُدْبِراً، لَعَنَ الله قاتِلَهُ هانِی بْنَ ثُبیتِ الحَضْرَمی.»
درود بر عبدالله فرزند امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)؛ آزمایش شده در
مصیبت و منادی دوستی (خاندان رسول‌الله) در میدان کربلا، آن کسی که از هر سوی ضربه خورد و زخم‌دار شد.
خدا قاتل وی «هانی بن ثُبیتِ حضرمی» را
لعنت کند.
پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص۲۴۲-۲۴۳. پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۸۳۶.
