عبدالله بن خلید (رویدادهای‌تاریخ‌اسلام‌ترمانینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالله بن خلید، از کارگزاران و شاعران
دولت طاهریان است.
ابوعَمَیْثَلْ عبدالله
بن خلید
بن سعد
بادیه نشین بود. او ریشه
ایرانی داشت و از مردم
ری و غلامِ
جعفر بن سلیمان عباسی بود.
جعفر، عبدالله را به عمیثل ملقب ساخت. (عمیثل در لغت اسبی را گویند که موهای دم او آویخته باشد و با
تکبر راه رود؛ همچنین یکی از نام‌های شیر است.) عبدالله به تشکیلات حکومتی امیر،
طاهر بن حسین پیوست. طاهر او را به منشیگری برگزید و او را بر آن داشت تا به
تعلیم و
تربیتِ پسرش عبدالله بپردازد. از این‌رو، او در
خراسان اقامت گزید. وی شاعری زبان‌آور و بدیهه‌گویی سریع بود.
گویند روزی به دیدار
عبدالله بن طاهر آمد و دست او را بوسید. عبدالله به شوخی به او گفت: با موی سبیلت دستم را خراشیدی. ابوعمیثل فی البداهه در پاسخ گفت: تیغ خارپشت به چنگال شیر آسیب نمی‌رساند. عبدالله این پاسخ جالب را پسندید و دستور داد تا به او جایزه‌ای پربها بدهند.
همچنین گویند روزی او قصد داشت به دیدار عبدالله
بن طاهر آید. حاجب جلوگیری کرد. او چنین سرود:
«این درگاه را تا زمانی که اذن ورودش را چنین می‌بینم، ترک خواهم کرد؛ تا این‌که کمی از سخت‌گیری آن کاسته شود.
اگر روزی راهی برای ورود نیابم، حتماً راهی برای ترک دیدار پیدا می‌کنم».
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ
اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ
اسلامی، ج۱، ص۵۲۰.
