• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عبدالله بن جعفر حمیری (مقاله‌دوم)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ابوالعباس عبدالله بن جعفر حمیری۲۹۲ق)، از محدثان ثقه، به‌نام و برجسته اهل قم و از اصحاب امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) در قرن سوم هجری قمری در قم و عراق بود.



ابوالعباس عبدالله بن جعفر بن حسین بن مالک حمیری قمی، از محدثان بنام و برجسته اهل قم و دارای جایگاه و منزلت ویژه‌ای نزد قمی‌ها بود. وی در اواخر عمر و در سال ۲۹۰ق راهی کوفه شد و مورد استقبال مردم و طالبان علم قرار گرفت، از این رو مجلس درسی برپا ساخته و گروه بسیاری از مردم کوفه در درس وی حاضر شده و بهره‌های فراوانی بردند. در منابع از خاستگاه علمی حمیری سخنی به میان نیامده، اما چنین برداشت می‌شود که وی تحصیلات خویش را در قم فرا گرفته و احتمالا شاگردان فراوانی را در قم پرورش داده است و پس از آن راهی سرزمین عراق گردیده است. حمیری از مشایخی چون ابوهاشم داود بن قاسم جعفری و محمد بن ولید استماع حدیث کرد و گروهی همانند حسین بن احمد مالکی، علی بن ابراهیم بن‌ هاشم، محمد بن حسن بن ولید و علی بن حسین بن بابویه قمی از وی حدیث روایت کرده‌اند. شیخ طوسی وی را در زمره یاران امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) بر شمرده و او را محدثی ثقه دانسته است. ابن شهرآشوب و علامه حلی نیز بر وثاقت وی تاکید کرده‌اند. در تاریخ وفات حمیری اختلاف است: برخی آن را سال ۲۹۲ق و گروهی در اوایل قرن چهارم هجری و حدود ۳۱۰ق دانسته‌اند.


وی دارای آثار و تالیفات فراوانی بوده که همه را احمد بن محمد بن یحیی عطار روایت کرده است. این آثار عبارت‌اند از:
الامامه، الدلائل، العظمه و التوحید، الغیبه و الحیره، فضل العرب، التوحید و البداء و الارادة و الاستطاعة و المعرفه، قرب الاسناد الی الرضا (علیه‌السّلام)، قرب الاسناد الی ابی جعفر بن الرضا (علیه‌السّلام)، ما بین هشام بن الحکم و هشام بن سالم و العباس و الارواح و الجنة و النار و الحدیثین المختلفین مسائل الرجال و مکاتباتهم اباالحسن الثالث (علیه‌السّلام)، مسائل لابی محمد الحسن (علیه‌السّلام) علی ید محمد بن عثمان العَمری، قرب الاسناد الی صاحب الامر (علیه‌السّلام)، مسائل ابی محمد (علیه‌السّلام) و توقیعات الطب جزء فی الحدیث
شیخ طوسی کتاب‌های التوحید، الاستطاعة، الافاعیل، البداء و به نقل از ابن بطه، کتاب الفترة و الحیره را هم از حمیری دانسته است که گویا نام دیگری از آثار پیش گفته است.


گفتنی است در مورد نویسنده قرب الاسناد اختلاف وجود دارد. قول مشهور این است که مؤلف آن عبدالله بن جعفر بوده، ولی بعضی مانند ابن ادریس و فاضل حلی در مستطرفات السرائر، این کتاب را تصنیف محمد پسر عبدالله می‌دانند. علامه مجلسی پس از این که مؤلف آن را پسرش محمد ذکر کرده، می‌گوید: به گمان من، این کتاب تالیف عبدالله بن جعفر بوده و پسرش روایت کننده آن است. نکته دیگر این که قرب الاسناد موجود از سه جزء تشکیل شده است: جزء اول به امام جعفر صادق (علیه‌السّلام) جزء دوم به امام موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) و جزء سوم به امام رضا (علیه‌السّلام) منتهی می‌گردد و این، غیر از آن چیزی است که نجاشی ذکر کرده است، زیرا او سه کتاب با عنوان قرب الاسناد برای عبدالله حمیری برشمرده که اولی به امام رضا، دیگری به امام جواد و سومی به امام زمان (علیهم‌السّلام) منتهی می‌شود، از این‌رو یا باید گفت که اسامی ائمه (علیهم‌السّلام) بر نجاشی مشتبه شده و یا این‌که عبدالله بن جعفر کتاب‌های مستقلی به نام قرب الاسناد الی ابی جعفر (علیه‌السّلام) و قرب الاسناد الی صاحب الامر (علیه‌السّلام) نیز داشته که نجاشی بر آنها آگاهی یافته و ولی به دست ما نرسیده است.
[۲۳] تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۲۹۷.



۱. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۲۱۹.    
۲. کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، ص۴۸۶.    
۳. کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، ص۲۲۲.    
۴. شیخ طوسی، الفهرست، ص۱۰۲.    
۵. کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، ص۲۲۲.    
۶. شیخ طوسی، رجال الطوسی ۴۳۲.    
۷. ابن شهر آشوب، محمد بن علی، معالم العلماء، ص۷۳.    
۸. علامه حلی، خلاصة الاقوال، ص۱۹۳-۱۹۴.    
۹. بغدادی، اسماعیل بن محمد، ایضاح المکنون، ج۲، ص۱۹۸.    
۱۰. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۴، ص۷۶.    
۱۱. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۲۱۹.    
۱۲. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۵، ص۱۰۰.    
۱۳. شیخ طوسی، الفهرست، ص۱۰۲.    
۱۴. حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، مقدمه ۱۲.    
۱۵. علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۱، ص۷.    
۱۶. حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الاسناد، مقدمه ‌۱۵.    
۱۷. برقی، احمد بن محمد، رجال البرقی، ص۶۰.    
۱۸. حلی، حسن بن علی، رجال ابن داوود، ص۱۷۵.    
۱۹. اردبیلی، محمد بن علی، جامع الرواة، ج۱، ص۴۷۸.    
۲۰. استرآبادی، محمد بن علی، منهج المقال، ج۷، ص۱۰.    
۲۱. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۲، ص۸۱.    
۲۲. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۱۵۳.    
۲۳. تفضلی، آذر و مهین فضائلی جوان، فرهنگ بزرگان، ص۲۹۷.
۲۴. بصری، احمد بن عبدالرضا، فائق المقال، ص۱۲۴.    
۲۵. حسینی تفرشی، سید مصطفی، نقد الرجال، ج۳، ص۹۳.    
۲۶. قهپایی، عنایت‌الله، مجمع الرجال، ج۳، ص۲۷۴.    
۲۷. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲، ص۲۵۵.    
۲۸. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۴، ص۴۸۵.    
۲۹. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۰، ص۲۶۰.    
۳۰. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۵، ص۱۳۷.    
۳۱. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۱۷، ص۶۷.    
۳۲. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲۰، ص۳۳۴.    
۳۳. شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۳۰، ص۱۵۵.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۶۸، برگرفته از مقاله «عبدالله حمیری».






جعبه ابزار