عبدالعلی تحسین کشمیری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تحسین کشمیری، عبدالعلی (د ۱۱۴۸ق/۱۷۳۵م)،
شاعر پارسیگوی
هند در
سده ۱۲ قمری میباشد.
از تاریخ تولد کشمیری آگاهی چندانی در دست نیست. زادگاه نیاکانش
ری بود،
اما او را کشمیریتبار دانستهاند.
به نوشته بیشتر تذکرهنویسان، تحسین از نوادگان میرزا داراب بیگ تبریزی (د ۱۱۱۸ق/۱۷۰۶م) متخلص به جویا بود،
هر چند وی خود را از نوادگان
میرشمسالدین عراقی برمیشمرد.
به نظر میرسد که داراب بیگ تبریزی، نیای مادری، و میرشمسالدین عراقی، نیای پدری او بوده است. تحسین، معاصر و همنشین محمد احسن سامع
و عبدالرضا متین اصفهانی بود.
خوشگو
اغلب وی را در
مسجد بیگم، هنگامی که به خدمت شاه گلشن شاهجهان آبادی (د ۱۱۴۰ق/ ۱۷۲۸م) میرفت، ملاقات میکرد. او مدتی نیز از ملازمان نواب برهان الملک سعادت خان (د ۱۱۵۱ق/ ۱۷۳۸م)، سرسلسله شاهان اوده بود.
تحسین از انواع
شعر، بیشتر به سرودن
قصیده تمایل داشت.
وی ظاهراً در
لکهنو درگذشته است، زیرا آخرین باری که وی را دیدهاند، در همین شهر بوده است.
در تذکرهها، از شاعران دیگری نیز با
تخلص تحسین یاد شده است، از جمله تقی تحسین شیرازی، غلامعلی تحسین دهلوی، عبدالعظیم تحسین لاهوری، عبدالله تحسین بخارایی و محمد حسین تحسین
که آگاهی چندانی از شرح احوال و آثار آنان در دست نیست.
۱- هفت بند؛
۲- دیوان مراثی؛
۳- قضا و قدر، قصیدهای است به
فارسی در ۱۵۰
بیت، در شرح سفر همو به
کشمیر و
تبت؛
۴- دیوان، یا گلشن اذهان (۱۱۵۷ق)، شامل ۸ هزار بیت،
غزل و قصیده.
(۱) آزادبلگرامی، علی، مآثر الکرام، به کوشش عبدالله خان، لاهور، ۱۹۱۳م.
(۲) آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعة إلی تصانیف الشیعة.
(۳) اته، هرمان، تاریخ ادبیات فارسی، به کوشش
رضازاده شفق، ۱۳۵۶ش.
(۴) اخلاص، کشنچند، همیشه بهار، به کوشش وحید قرشی، کراچی، ۱۹۷۳م.
(۵) بهگوان داس هندی، سفینه هندی، به کوشش سید شاه محمد عطاءالرحمن کاکوی، پتنه، ۱۹۵۸م.
(۶) خوشگو، بندرابن داس، سفینه، به کوشش سید شاه محمد عطاءالرحمان کاکوی، پتنه، ۱۹۵۹م.
(۷) خیامپور، عبدالرسول، فرهنگ سخنوران، تهران، ۱۳۶۸ش.
(۸) راشدی، حسامالدین، تذکره شعرای کشمیر، کراچی، ۱۳۴۶ش.
(۹) علی حسن خان، صبح گلشن، به کوشش محمد عبدالمجیدخان، کلکته، ۱۲۹۵م.
(۱۰) مدرس، محمدعلی، ریحانة الادب، تهران، ۱۳۶۹.
(۱۱) منزوی، احمد، خطی مشترک.
(۱۲) هدایت، محمود، گلزار جاویدان، تهران، ۱۳۵۳ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «تحسین»، شماره۵۸۰۳.