وی ادیبی متبحر و شاعری توانا بود و نزد عالمان و ادیبان زمان مقبولیت بسیار داشت و مرجعی برای حل مسائل علمی و ادبی به شمار میرفت. او در ۱۳۳۵ در نجف وفات یافت و پس از تشییع باشکوهی در مقبره خانوادگیشان دفن گردید. در رثایش اشعار زیادی سرودند.
[۲]جعفر بن باقر آلمحبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۲، ص۱۱۲ ـ ۱۱۳، بیروت ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
فرزندانش جعفر (دانشآموخته رشته حقوق، مقتول در ۱۳۲۷ ش/ ۱۹۴۸)، هادی (ادیب و شاعر و نویسنده)، محمدمهدی و عبدالعزیز نام داشتند و دو نفر اخیر شهرت یافتند.