عبدالباقی نائینی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالباقی نائینی اصفهانی، شاعر، ادیب و موسیقیدان هنرمند
قرن یازدهم هجری در
اصفهان بوده است.
عبدالباقی نائینی متخلّص به «باقی» شاعر، ادیب و موسیقیدان هنرمند
قرن یازدهم هجری در
اصفهان بوده است.
در حدود سال ۱۰۰۳ق در نائین متولّد شده و در نوجوانی به اصفهان آمده و نزد فضلای این شهر به تحصیل علم و ادب مشغول شد و از جمله از محضر
حکیم شرف‌الدّین حسن شفائی اصفهانی، شاعر و طبیب معروف عهد
شاه عباس صفوی برخوردار شد. آنگاه به خراسان رفته و با آنان مصاحبت و مراوده ادبی نمود.
پس از آن به مناطق و شهرهای
هند از جمله: اجمیر، دکن، پتنه و بنارس سفر کرد و به مدح وزراء، شاهزادگان و صاحب منصبان هند پرداخت و به دریافت صله‌های فراوان مفتخر شد. در سال ۱۰۴۶ق در دهلی به دربار شاه‌جهان، پادشاه هند راه یافته و قصیده‌ای در وصف
نوروز گفت که به دستور پادشاه به زر کشیده شد. این
شعر از اوست:
"یار هشیار آمد و از صحبت ما مست رفت ••• حیف چون عمری که در غم بگذرد از دست رفت"
"«باقیا» بر هر گلی مانند بلبل دل مبند ••• عمر چون باد بهاری تا که گوئی هست رفت".
او عاقبت هند را به قصد
زیارت بیت‌اللّه‌الحرام ترک گفته و پس از انجام حج به اصفهان مراجعت نمود و مدتی بعد در این شهر
وفات یافت. سال فوتش معلوم نشد. ظاهرا قبل از سال ۱۰۵۵ (آغاز سلطنت
شاه عباس ثانی) از دنیا رفته است.
او از موسیقی‌دانان زبردست عهد
صفویه است. علاوه بر موسیقی ایرانی، با موسیقی هندی نیز آشنا بوده و در تصانیف و آهنگ‌های خود از موسیقی هند تاثیر پذیرفته است. او «رساله‌ای در موسیقی» تالیف کرده است.
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۱۰۹.
