عبدالباقی بن محمدرضا نواب شیرازی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالباقی بن محمدرضا نواب شیرازی اصفهانی، طبیبی شاعر و خوشنویسی هنرمند در
اصفهان بوده است.
دکتر عبدالباقی نواب فرزند میرزامحمّدرضاخان بن میرزاعلی‌خان مستوفی چهارسو شیرازی اصفهانی، طبیبی حاذق، ادیب شاعر و خوشنویس هنرمند معاصر.
در سال ۱۲۹۶ش در اصفهان متولّد شده و پس از تحصیلات ابتدائی و متوسّطه، به دانشکده پزشکی طهران راه یافته و موفق به اخذ درجه دکترا شده است. او سال‌ها به تدریس در آموزشگاه عالی بهداری اصفهان و دانشکده پزشکی اصفهان مشغول بوده و درجه D. TM and H. را از دانشکده بیماری‌های گرمسیری و بهداشت لندن اخذ نموده است.
وی در پست‌های اداری مانند ریاست دانشکده داروسازی، معاونت دانشگاه اصفهان و معاونت دانشکده پزشکی به خدمت پرداخته و در سال ۱۳۳۹ش به سمت نمایندگی مردم اصفهان در مجلس شورای ملی انتخاب شده است.
دکتر نواب مردی ادیب و دانشمند و شاعر بوده و
خط شکسته را خوش می‌نوشته و در محافل و انجمن‌های ادبی شرکت می‌نموده است. این شعر از دکتر نواب است:
"باغبانی گل امید به گلزار نشاند ••• بهر پروردن او خون دل از دیده فشاند"
"گشت پروانه‌اش عاشق ولی از جور خزان ••• عاقبت زان گل و پروانه یکی خاطره ماند".
کتاب «بیماری‌های عفونی» از تالیفات اوست که دکتر عبدالرحیم امامی جمع‌آوری و در اصفهان به طبع رسانیده است.
او طبیبی خوش محضر، نیک سیرت و خوش رفتار، آشنا به
انساب و حالات بسیاری از مردم اصفهان بالاخص علماء و سادات و به خصوص خاندان‌های
بهشتی و
فشارکی و
روضاتی و در قدرت حفظ احاطه به جزئیات کم نظیر و دارای محاسن اخلاق و لطافت طبع و ظریف بوده است.
وی در شب
اربعین (۲۰
صفر) ۱۴۰۳ق (سال ۱۳۶۱ش) در طهران
وفات یافته،
جنازه به اصفهان منتقل گردیده و در مجاورت خاندان بهشتی (واقع در شمال مصلای
تخت فولاد) مدفون گردید.
مرحوم استاد حسن بهنیا متخلّص به «متین» مادّه تاریخ وفاتش را چنین سروده است:
پی سال تاریخ فوتش «متین» بگفت: «ای دریغ از مسیحای ما»
همچنین شاعر گرامی آقای میرزا فضل اللّه خان اعتمادی خوئی (برنا) چنین گفته است:
سال فوتش را رقم بنمود «برنا» با دو هجری هر یکی در بیتی از طبع روان نکته دانی
«جانب جانان جاوید و جهان جاودانی کرده ••• عبدالباقی نواب روی از دار فانی»
«جان عبدالباقی نواب شد از دار فانی ••• جانب جانان جاوید و جنان جاودانی»
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۱۰۳.
