عِبادَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِبادَت (به کسر عین و فتح دال) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
پرسش و
اطاعت است.
از این کلمه موارد زیادی در «
نهج البلاغه» آمده است.
عِبادَت به معنای پرسش و اطاعت آمده است.
در
مجمع البیان فرموده است:
العِبادَة فَی اللُغة هی الذّلة. در
صحاح اللغه آمده است:
العِبادَة الطاعَة در
اقرب الموارد آمده است:
العِبادَة: الطاعَة و نَهایِة التِعظیم لله تعالی پس
عِبادَت همان فرمان‌بری و پرستش و اطاعت خداست، خواه در امور زندگی و خواه در اعمال تقرّبی، و آن‌کس که نحوه زندگی خود را طبق فرامین حق تنظیم کرده عبد خدا و بنده خداست، هر قدر در این راه بیشتر رود عبادت او حقیقی‌تر است و بالعکس.
می‌شود گفت: بهترین ترسیم آن قول
حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) است که فرمود:
(قُلْ اِنَّ صَلاتِی وَ نُسُکِی وَ مَحْیایَ وَ مَماتِی لِلَّهِ رَبِّ) (بگو: «
نماز و تمام
عبادات من، و زندگى و
مرگ من، همه براى خداوندى است كه
پروردگار جهانيان است.)
«
عبد» و «
عباد» اغلب در بنده خدا بودن به کار می‌رود و «
عبد-
عبید» در
بنده و
برده انسان بودن.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۳ فرموده است:
«وَ الصَّدَقَةُ دَواءٌ مُنْجِحٌ، وَ أَعْمالُ الْعِبادِ في عاجِلِهِمْ، نُصْبُ أَعْيُنِهِمْ في آجِلِهِمْ.» «صدقه و کمک به نیازمندان داروی مؤثّری است، و اعمال بندگان در این
دنیا، نصب العین آن‌ها در
آخرت خواهد بود.»
از این کلمه موارد زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عبد»، ج ۲، ص ۶۹۵.
