ظُلَّه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظُلَّه: (عَذابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ) «ظُلَّه» از مادّه «
ظِلّ» در اصل به معناى قطعه ابرى است كه سايه مى‌افكند،
بسيارى از مفسرين در ذيل آيه، چنين نقل كرده‌اند: هفت
روز، گرماى سوزانى سرزمين آنها را فرا گرفت، و مطلقاً نسيمى نمى‌وزيد، ناگاه قطعه ابرى در
آسمان ظاهر شد، و نسيمى وزيدن گرفت، آنها از خانه‌هاى خود بيرون ريختند و از شدت ناراحتى به سايه ابر پناه بردند. در اين هنگام، صاعقه‌اى مرگبار از ابر برخاست، صاعقه‌اى با صداى گوش خراش، و به دنبال آن آتش بر سر آنها فرو ريخت، لرزه‌اى بر
زمین افتاد، و همگى هلاک و نابود شدند.
(فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ) (سرانجام او را تكذيب كردند، و عذابِ روزِ سايبان سايبانى از ابرِ صاعقه‌خيز آنها را فرا گرفت؛ به يقين آن عذاب روزى بزرگ بود!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: همان روز عذاب
قوم شعیب است، كه ابرى برايشان سايه افكند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ظُلَّه»، ص۳۶۵.
