• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

طیب (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: طیب (مقالات مرتبط).

طیب (قرآن) به یکی از اوصاف قرآن کریم اطلاق می‌شود.



«طیب» در لغت به معنای پاکیزه، دلپذیر و خوشایند است. راغب می‌گوید: «طیب آن است که حواس و نفس از آن لذت می‌برد».


کلمه «طیب» در آیه ۲۴ سوره حج را از اسامی و صفات قرآن برشمرده‌اند: (وهدوا الی الطیب من القول) «و به سوی سخنان پاکیزه هدایت می‌شوند».
قرآن را از آن رو «طیب» نامیده‌اند که از هر عیب و نقصانی پاک و منزه است و هر کس آن را بشنود یا بخواند، از آن لذت می‌برد.
[۵] جلالی نائینی، محمد رضا، تاریخ جمع قرآن، ص۹.



۱. قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۲۵۷.    
۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۳۰۸.    
۳. فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر، ج۲۳، ص۲۱۵.    
۴. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۷، ص۱۴۰.    
۵. جلالی نائینی، محمد رضا، تاریخ جمع قرآن، ص۹.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «طیب».    



جعبه ابزار