طَوْح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَوْح (به فتح طاء و سکون نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
هلاکت، رفتن و ساقط شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نصیحت به
خوارج و ... از این واژه استفاده نموده است.
طَوْح به معنای هلاکت، رفتن، ساقط شدن آمده است.
و به قولی مشرف شدن به هلاکت است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره انگیزه در
جنگ فرموده است:
«ضَرْبٌ بِالْمَشْرَفِيَّةِ وَ تَطيحُ السَّواعِدُ وَ الاَْقْدامُ.» «زدن با شمشیر مشرفی که بازوها و پاها را ساقط کند.»
در نصیحت به خوارج فرموده است:
«فَأَنا نَذيرٌ لَكُمْ أَنْ تُصْبِحوا صَرْعَى بِأَثْناءِ هذا النَّهَرِ ... قَدْ طَوَّحَتْ بِكُمُ الدّارُ، وَ احْتَبَلَكُمُ الْمِقْدارُ.» «من شما را می‌ترسانم از اینکه انداخته‌ها (جسدهای انداخته شده) باشید در وسط این نهر، خانه‌هایتان شما را بیرون انداخته و
قضای الهی شما را در دام انداخته است.»
این ماده سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طوح»، ج۲، ص۶۸۴.
