طَوْح (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَوْح (به فتح طاء و سکون نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای هلاکت، رفتن و ساقط شدن است.
حضرت علی (علیهالسلام) در
نصیحت به
خوارج و ... از این واژه استفاده نموده است.
طَوْح به معنای هلاکت، رفتن، ساقط شدن آمده است و به قولی مشرف شدن به هلاکت است.
• امام (صلواتاللهعلیه) درباره انگیزه در
جنگ فرموده است:
«ضَرْبٌ بِالْمَشْرَفِيَّةِ وَتَطِيحُ السَّوَاعِدُ وَالاَْقْدَامُ» «زدن با شمشیر مشرفی که بازوها و پاها را ساقط کند.»
(شرحهای خطبه:
)
در نصیحت به خوارج فرموده است:
«فَأَنَا نَذِيرٌ لَكُمْ أَنْ تُصْبِحُوا صَرْعَى بِأَثْنَاءِ هذَا النَّهَرِ... قَدْ طَوَّحَتْ بِكُمُ الدَّارُ، وَاحْتَبَلَكُمُ الْمِقْدَارُ» «من شما را میترسانم از اینکه انداختهها (جسدهای انداخته شده) باشید در وسط این نهر، خانههایتان شما را بیرون انداخته و
قضای الهی شما را در دام انداخته است.»
(شرحهای خطبه:
)
این ماده سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طوح»، ج۲، ص۶۸۴.