طَأْطاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طَأْطاء (به فتح طاء و سکون همزه، مثل صحراء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زمین گود که هر چه در آن است می‌پوشاند.
حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف
خداوند از این واژه استفاده نموده است.
این ماده فقط یک بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
طَأْطاء به معنای زمین گودی است که هر چه در آن است می‌پوشاند.
«
المُنهَبُط مُن اَلاَرضِ تَسْتِر ما فیها.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف خداوند فرموده است:
«فَسُبْحانَ مَنْ لا يَخْفَى عَلَيْهِ سَوادُ غَسَق داج وَ لا لَيْل ساج، في بِقاعِ الاَْرَضينَ الْمُتَطَأْطِئاتِ، وَ لا في يَفاعِ السُّفْعِ الْمُتَجاوِراتِ.» یعنی «پاک و منزّه است خدائی که بر او پنهان نمی‌ماند سیاهی ظلمت ظلمانی و نه ظلمت شب آرام در مکان‌ها و گودی‌های زمین‌ها و نه در کوه‌های سیاه رنگ نزدیک هم.»
«یفاع» تلّ یا مطلق بلندی
«سفع» جمع سفعآء رنگ سیاهی که به سرخی می‌زند
و منظور از «یفاع» کوه‌هاست.
این ماده فقط یک بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «طاطاء»، ج۲، ص۶۷۰.
